اللهم مولای کم من قبیح سترته

ایکاش تو در قلم سری نمی نهادی و بر او و بر آنچه نگاشته قسم یاد نمی فرمودی تا من از او شکوه کنم که چرا غمهای دل غمگین مرا بر خود و کتیبه روشن میسازد تا سه و چهاری بر من و تو افزوده شود . ولی خیالی مکدر از این نیست . چرا که اگر من بر رسوایی خود کسی را به یاری نطلبم کجا همگان مولای «ستار» مرا خواهند شناخت؟؟؟

نوشتن دیدگاه