چندی است دگر خنده به رخسار نداری

یا اینکه شـــــدم خار و به من کار نداری

اول به خیالم که غمت بیش ز حد است

گـویا که غـمت نیـســـــت خریدار نداری

گـفــــتم که خـریدار ولی خود نگهی نیز

بـر پــیــــــر و کـــلاف ســــــربازار نداری

عــــــالم اگــر از غـصه تو شاد ولی من

نا شــــادم و جـــــز من دگری یار نداری

لخـــتی بنـشــین خنده کن و باز بپاخیز

شـــاهد چو من ســـوخته بسیار نداری

رخساره ببین ازخود وبر ما تو مکن عیب

انگـــار کــه آیـنـه برای دل خونبار نداری

جانم به فدایت که تو غمگین منشـینی

غـــمهـات به جانم که تو غمخوار نداری

خواهـــم ز خدا شــاد کند آن دل پر مهر

گر زین همه غم خنده به رخسار نداری

نوشتن دیدگاه