ای سرو که استاده مرا می نگری

همچون من شیدا تو نبینی دگری

روزگاری من و دل چون تو به پا استاده

بنشستیم چو بر غصه نبودم سپری

تیر غمهاش فرستاد و دلم را خون کرد

آنکه صاحب نظری بود و نکردم نظری

من وهرکس که دهددل به همین حال فتد

قصه لیلی و مجنون که ندارد هنری

تو مبادا که دلت را به کسی بسپاری

سرو خشکیده شوی راه به آتش ببری

عمر من رفته و دل خسته و او می خندد

چه کنم ناله به قلبش نگذارد اثری

عشق او آمد و دل برد و مرا مفتون کرد

حاصل از عشق رخش بود مرا جان بسری

آری اینگونه شدم شهره به بازار غمش

صد حيف كه اين غصه ندارد ثمری

نوشتن دیدگاه