اسرار نشهد و سلام نماز

در ادامه بحث اسرار نماز. نکاتی رو در خصوص تشهد و سلام عرض میکنم

تشهد، شاید زیباترین بخش نماز باشه و از لطافت و ظرافت بالایی برخورداره. نمازگزار پس از قیام و رکوع و رسیدن به سجده که بازگشت به اصل خداساخته ی خودش هست، در واقع به پاکی سرشت روز نخست برمیگرده و با سربرداشتن از سجده زندگی نوینی رو آغاز میکنه. هم زندگی جسمانی و مادی و هم زندگی معنوی و معرفتی.

بر همین اساس اذکار تشهد و سلام معانی خاص و زیبایی دارند که در صورت توجه نتایج درخشانی رو بطور وضعی و هم انتقالی برای نمازگزار تدارک میبینه.

شروع تشهد با ذکر شریف" الحمدلله" است و این یعنی بنده درک کرده که زندگی مجددی به او داده شده و اینکه خداوند با قدرت و حکمت و ظرافت تمام او را وارد این سیر کرده و به نتیجه رسانده است، خدا را واجد پرستش و ستایش دیده و زبان به گفتن "الحمدلله" مشغول میکنه.

اگر قیام و اذکار مربوطه به درستی انجام گرفته باشه و نمازگزار تونسته باشه حرف دلش رو به خدای خودش بزنه- نماز یعنی فرصت حرف زدن با خدا و قرائت قرآن یعنی فرصتی که خدا با بنده ش سخن میگه- نتیجه ش رو در رکوع میبینه و نه تنها سر و اختیار رو به معبود میسپره بلکه همه تواناییه خودش رو در اختیار اوامر خدا قرار میده و این یک نقطه اوج و شکوه برای بنده است. در این مرحله نیز اگر صدق و صفا در کار باشه، نمازگزار توفیق درک سجده رو پیدا میکنه و در سجده در حالیکه با همه وجود به خدا پناه اورده و ابراز کوچکی میکنه، همه زوائدی که خواسته و ناخواسته در فکر و عمل گریبانگیرش شده، یکباره از او جدا میشه و احساس آرامش و سبکیه معنوی وجودش رو فرا میگیره.

نمازگزار در حالی سر از سجده بر میداره و حمد الهی رو بجا میاره که از این حس معنوی و ناب سرشاره لذا شروع میکنه محتویات فطرت الهیه خودش رو بازگو میکنه. گویی اینکه به دست خود خدا به صراط مستقیم اورده شده و هرچه نوشیده از سرچشمه معنوی هستی نوشیده. لذا ابتدا شهادت به وحدانیت معبود میده. "اشهد ان لا اله الا الله" ویژگیهای منحصر بفردی داره که جز اهل معنا و خلوص درکش نمیکنند . به زبان ساده اینکه شهادت دادن یعنی من در سیری که از ابتدای نماز تا الان داشته ام به عینه خدا را دیده ام- همچنان که حضرت امیر روحی فداه فرمود خدایی را که نبینم نمیپرستم- پس با تاکید بر نبود هیچ خدای دیگری اقرار کرده و "الله" را تنها معبود خویش اعلام میکند.

اما نمازگزار دوباره شهادت میدهد به مجرا و وسیله هدایت خدا، یعنی پیامبر اعظم، لذا نام مبارک او را بر زبان جاری ساخته و برای وجود مقدس او 2 صفت را بیان میکند اول اینکه او "عبد" خداست و دوم اینکه او "رسول"خداست پس من به دست و تلاش او خدا را یافتم و پرستدیم و حالا هم "حمد"خدا را بجای می اورم و هم به آنچه از راه رسالت به من رسیده است"شهادت" میدهم.

حالا که نمازگزار موفق گشته این سیر نورانی را تا "شهود" پیش بیاید لذا باید سخنی را بر زبان جاری کند که حتی خدا و ملائکه نیز همین سخن را بر زبان جاری میسازند؛

"اللهم صل علی محمد و آل محمد" و در حقیقت او به کمال مطلوب و نهایت سیر ملکوتی خویش در نماز نائل گشته است.

در آیات 2 تا 6 سوره مبارکه مائده روند رسیدن به کمال بندگی که طهارت کامل است را شرح میدهد و میفرماید اگر خوراکت حلال و طیب باشد، ولایت را خواهی پذیرفت و نشانه ویلاتمداری، نمازی ست که با طهارت انجام گیرد. طهارت با طهور اصیل و ناب و اگربه اقامه این چنین نمازی موفق گردی به اهل طهارت که "محمد و آل محمد" هستند، متصل خواهی شد. لذا در انتهای نماز نیز عینا این روند به نتیجه نهایی خویش میرسد و نمازگزار به وصل محبوب و ولی الله نائل میگردد بنابر این یا بر او و همه مومنان سلا میدهد" السلام علیکم و رحمة الله و برکاته" و یا اینکه کمی فراتر رفته و ابتدا بطور خاص بر حقیقت هدایت سلام میفرستد "السلام علیک ایها النبی و رحمة الله و برکاته" و سپس آنچنان از وصل به وجد می آید که بر خود و همه خوبان سلام میفرستد: "السلام علینا و علی عبادالله الصالحین" و نهایتا بر همه خوبان خوبی ها سلام میفرستد: "السلام علیکم و رحمة الله و برکاته"

و زیباتر این که بر نبی مکرم و عباد صالح و حتی بر خویش نه تنها سلام میفرستد بلکه، رحمت الهی و برکات الهی را نیز درخواست میکند. گویی از غوطه خوردن در این دریای ژرف سیر نگشته و امیدوارست دوباره و همواره در وسعت رحمت معبود غرقه شود، لذا بعد از ه=عبارت "سلام" میگوید" و رحمة الله و برکاته"

اللهم صل علی محمد و آل محمد و عجل فرجهم و العن عدوهم