کیســت در شهر چو من عاشــق شوریده بود

جمـــــــع گردید پراکــــــندگی ما گزک دیده بود

باید از خویش برون گشت و یکی جمــــع گزید

خــــوار آنجاســت در اینجـــا به ســـر دیده بود

غــــــم اغــــیار نه غمخــــوار به جــــانان بودن

ورنه کی جمـــــع ز غم خسـته و رنجــیده بود

من نگـــویم که رود در پی و رهـــــــــبر که بود

رهبر آنست که از رنجش عشاق نرنجیده بود

راه ورسمی که درآن یکدلی وصلح وصفاست

بین این جمـــــــع قبولســت و پســندیده بود

 عیب این جمـــــــع مکن گرچه نداری گنـهی

بین این جمـــع بســی مجرم بخشـــیده بود

باید از شــوردل و اشک بصـر همّـت خواست

عاشـــق آنســـت که هم لایق و  ورزیده بود

روزی آخـــــــــــر گذرد از گـــــــــذر دیده ات او

که کــنون خــــیمه از این جامعـه برچیده بود

تا توان هســـــت تورا کوشـــش رندانه نمــا

نوبــت شــــــور پــس از دوره ژولـــــیـده بـود

نوشتن دیدگاه